De zomer hou je ook niet tegen - Dimitri Verhulst

Ik geloof toch wel dat ik inmiddels fan ben van de schrijfstijl van Dimitri Verhulst.

"Gelezen boeken kon je altijd netjes wegzetten in je hoofd. Daar horen ze thuis. ze vangen er kalm dat andere stof, dat van de vergetelheid, de meeste toch, ook de goeie. Maar een tiental titels staat er met een beetje mazzel tot onze sterfdag te blinken in de mooiste vitrine die een boek zich wenst: De slijmerige walnoot onzer hersenen."

Vorig jaar kreeg ik bij Manuscripta het boek Kaddisj voor een kut, omdat ik me had ingeschreven voor De Club van Echte Lezers. Dat boek beviel me goed. Ik gaf het vier sterren.

Eerder dit jaar las ik De Laatkomer, ook vier sterren.

En nu dus het boekenweekgeschenk van afgelopen boekenweek. Het heeft even in de kast gestaan, maar; Wie wat bewaart, heeft wat.

Dimitri Verhulst schrijft geen vrolijke verhalen (te oordelen naar de drie die ik nu gelezen heb) en heeft een sarcastisch soort humor die af en toe eigenlijk niet door de beugel kan. 

Maar misschien hebben we allemaal af en toe wel eens zulke gedachten, alleen spreken we die niet uit? Te gek voor woorden?
In ieder geval hou ik wel van het sarcasme, de ironie en de humor die ik tot nu toe tegenkwam.

"Vrijen en eten, de twee sleutels tot de hemel. Ook in dat opzicht is jouw leven de hel, ik kan alleen maar hopen dat je de reïncarnatie van een rotzak bent. Het zou behoorlijk troosten."

In De zomer hou je ook niet tegen haalt Pierre de bijna 16-jarige Sonny op uit de instelling waar hij woont. Normaal gesproken haalt hij hem voor een paar uurtjes op, maar dit keer is hij niet van plan om hem terug te brengen.
Hij wil de zwaar gehandicapte jongen een bijzonder cadeau voor zijn 16e verjaardag geven: Een verhaal. Een verhaal dat verteld moet worden op een bergtop in de Provence.
Het verhaal van de liefdesrelatie die hij had met de moeder van Sonny en hoe Sonny daarin past.

Voor het gemak heeft hij Sonny omgedoopt tot Chopin.

"Er zijn dingen die gebeuren, Chopin. Appels vallen van bomen wolken trekken over, en af en toe staat de naam van degene met wie je in bed ligt niet naast de deurbel."

Titel: De zomer hou je ook niet tegen

auteur: Dimitri Verhulst
uitgeverij: Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek | Atlas Contact
ISBN: 978 90 5965 274 3
aantal pagina's: 94
verschijningsjaar: 7 maart 2015

Harde Grenzen (Muren van glas #2) - Marique Maas

Een paar weken geleden las ik het eerste deel van de Muren van glas-trilogie. Gelijk na de laatste bladzijde daarvan begon ik in dit boek.
Toch was het 3 weken en 5 boeken later voor ik dit deel uit had.
Ik vond De ontmoeting lezen als een sneltrein. Geen tussenstop. Ik las hem in een dag uit.
Dat had ik met Harde Grenzen niet.
Voor een groot deel ligt dat aan mijzelf. Ik weet dat ik met dit soort boeken na een deel alweer verveeld raak. Het nieuwtje is er dan weer vanaf.
Ik wacht daarom nu ook een poosje voor ik verder ga in deel 3.

Review

Aan het begin van het verhaal viert Nadine kerst met haar familie. Daniel laat verstek gaan, omdat hij op wintersportvakantie is naar Aspen. Nadine probeert uit alle macht om niet aan hem te denken, tevergeefs. Daniel vergaat het al precies hetzelfde.
Maar om samen verder te kunnen gaan, wil Nadine eerst meer weten van de Daniel die hij was voor hij haar ontmoette.
Er staat wat tegenover om Daniel over zijn geschiedenis te laten vertellen. Stukje bij beetje laat hij meer van zichzelf zien. Of het Nadine lukt om met zijn verleden de dealen, dat is een tweede.

"Jij raakt nooit verveeld. Je blijft open, laat je steeds opnieuw verwonderen en verrassen. Je geniet. Dat is een gave, meisje, een bijzondere gave. Je bent nuchter en rationeel, en tegelijkertijd gevoelig en grillig." 

(Daniel)

De verhaallijn van dit boek sprak me op zich wel aan, behalve dat er veel over eten gesproken wordt. Niet alleen met betrekking tot het werk van Nadine, maar ook eten dat gegeten wordt in restaurants. Verder wordt de kleding die Nadine, Daniel en enkele andere personages dragen uitgebreid besproken.
Dat zijn dingen die mijn persoonlijk niet erg veel interesseren.

Deel 1 vond ik zelf beter dan dit deel, maar toch wel de moeite van het lezen waard. En zoals ik al zei, op zijn tijd zal ik ook deel 3, De bestemming, wel gaan lezen.

Titel: Muren van glas | Harde Grenzen

auteur: Marique Maas

uitgeverij: Ambo|Anthos
ISBN: 978 90 414 2458 7

aantal pagina's: 310
verschijningsdatum: juli 2014

Spookje Spartacus - Guido van Genechten

Eén keer voorlezen uit Spookje Spartacus, en we waren verkocht.

'Mama, wil je deze vanaf nu elke avond voorlezen?'

Iedere avond is wat mij betreft een beetje overdreven, maar de laatste paar weken heb ik hem toch zeker drie keer per week voorgelezen. En hij blijft leuk :-).

Iedere keer dat Spookje Spartacus in plaats van Boe! (zoals een echt spook zou doen) Ba ba bahoe zegt schiet Valerio, net als de spook-schoolgenootjes van Spartacus, in de lach.

De buitenkant van het boek ziet er uitnodigend uit. Niet te druk. Gewoon Spookje Spartacus met wat bloemetjes er omheen. Het lijkt op een schoolbordtekening met bordschrift erbij. 

Al denk ik niet dat de jeugd van tegenwoordig de link met een schoolbord snel zal leggen.

Ook de illustraties in het boek zijn erg mooi. 

Maargoed, wie kan er nu beter over het boek vertellen dan Valerio zelf.

"Lang geleden, op reis door Schotland met mijn ouders, ontmoette ik Spartacus in een oud kasteel. Hij vertelde me zijn levensverhaal, dat ik altijd onthouden heb. “Spoken bestaan alleen in boeken, Guido,” zei mijn vader. Daarom wilde ik dus, zoveel jaren later, dit boek over én voor Spartacus maken. Zo blijft hij bestaan.

Spookje Spartacus was al van bij zijn geboorte een heel bijzonder spookje. Toen hij naar de Spookschool moest, net als alle andere jonge spookjes, maakte hij snel een heleboel nieuwe vriendjes. Spartacus deed ook met alles vrolijk mee. Maar als het Hoofd hem als een echt spook ‘Booeoeoeoeoehhh’ wil laten roepen, kan Spartacus alleen maar zachtjes ‘Bahoe’ fluisteren. Zal Spookje Spartacus ooit een echt spookje kunnen worden?

Een warm prentenboek van Guido van Genechten over een heel bijzonder spookje. Voor rustige en iets minder rustige spookjes vanaf 4 jaar." (beschrijving overgenomen van de website van Clavis)

Titel: Spookje Spartacus

auteur: Guido van Genechten

uitgeverij: Clavis

ISBN: 978 90 448 2278 6

verschijningsdatum: september 2014

Wie storm zaait - T.C. Boyle

Een boek dat ik met een wisselend gevoel gelezen heb. Wisselend, omdat het boek zelf wisselende emoties oproept, maar ook wisselend, omdat ik niet altijd wist wat ik van het boek moest vinden.
Af en toe raakte ik de weg in het verhaal een beetje kwijt en las ik een bladzijde opnieuw, terwijl ik op andere momenten niet kon stoppen met lezen omdat ik er helemaal in meegetrokken werd.
Dat laatste had ik vooral de tweede helft van het verhaal.

In het boek worden verschillende personages gevolgd.Ten eerste Sten. Een zeventiger die met zijn vrouw Carolee in een penibele situatie terecht komt wanneer ze op vakantie zijn met een cruiseschip.

Ik dacht op het moment dat ik dat las dat het verhaal vooral over hen zou gaan en over de gevolgen van die gebeurtenis.
Maar toen bleek dat het boek in verschillende delen was opgedeeld en kwam Sara in beeld. Een vrouw van rond de veertig die niks met het Amerikaanse systeem te maken wil hebben. Ze doet haar eigen ding, valt niemand lastig, behalve als ze haar (of haar hond) lastig vallen.

"De ambtelijke marionetten van de multinationals begrepen alleen maar wat hun bazen hun voorkauwden, net als bij de fascisten en de communisten. Houd het volk dom, laat de propagadamachine op volle toeren draaien en zorg ervoor dat niemand de grondwet te zien krijgt."

En dan leert ze Adam kennen. Ze herkent hem van vroeger, maar hij heeft zichzelf een andere naam gegeven. Colter.
Colter is in dit boek geen levend personage, maar neemt wel een belangrijke plaats in. Colter was een Amerikaanse pelsjager uit de 18e eeuw, door Adam tot held verheven (Wikipedia).
Aangezien Adam ze niet allemaal op een rijtje heeft gaat hij erg ver in het imiteren van deze Colter.
Dat brengt hem flink in de problemen. Problemen waar zowel zijn ouders als Sara diep  bij betrokken raken.

"Misschien was hij ingedommeld. Niet dat het iets uitmaakte, want hij droomde terwijl hij wakker was en hij droomde als hij sliep, en als die twee dromen in elkaar overgingen stond dat vast in de sterren geschreven."

Een dromerige toestand, dat is waar Adam het grootste deel van de tijd in verkeert. Gedeeltelijk is dat een psychische stoornis, welke is niet bekend, gedeeltelijk is het de drank en drugs die hij met grote regelmaat gebruikt. 

Volgens mij kun je met alle drank uit dit boek met gemak een slijterij met een groot assortiment vullen.

De normen, waarden en wetten van Amerika worden flink op de korrel genomen. Zelf ben ik nooit in Amerika geweest, maar ik hoop toch dat dit boek wel een beetje een vertekend beeld van Amerika oproept.

Via een facebookactie van Meridiaan uitgevers heb ik Wie storm zaait gewonnen. Ik deed aan de actie mee, omdat de beschrijving van het boek me erg aansprak.
Het boek zelf sprak me uiteindelijk ook aan, toch had ik, afgaande op de beschrijving van het boek, andere verwachtingen.
Het boek gaat diep in op de personages en hun gedachten en gevoelens bij de gebeurtenissen. Je leert de personages daardoor erg goed kennen. Niet alleen dat, ook kreeg ik respect voor Sten, Sara en Adam. Terwijl dat met enkel de beschrijving van de gebeurtenissen waarschijnlijk niet zo was geweest.



Titel: Wie storm zaait

auteur: T.C. Boyle

Originele titel: The Harder They Come

vertaling: Anne Jongeling

uitgeverij: Meridiaan
ISBN: 978 90 488 2196 9

aantal pagina's: 367

verschijningsdatum: augustus 2015

Ronja de Roversdochter - Astrid Lindgren

Een boek waar ik goede herinneringen aan heb. Volgens mij las ik hem op de basisschool. Volgens enkele fb-vrienden hebben we hem zelfs klassikaal gelezen, maar dat kan ík mij dan niet meer herinneren.
In 1999 zat hij bij de Gouden Lijsters die ik bestelde. Sindsdien stond hij in mijn boekenkast. Gewoon voor de heb, nooit herlezen.
Tot nu dus.
Nadat ik mijn zoontje Alessio (8) alle delen van De Kleine Kapitein had voorgelezen dacht ik: Laten we nu Ronja de Roversdochter pakken.
Aangezien Alessio vaak nieuwsgierig is naar welke boeken ik vroeger leuk vond, was dat geen probleem.

Het boek is voor het eerste uitgekomen in 1981. (Hé, dat betekent dat ik net zo oud ben als Ronja!)
Aan de tekst is wel te merken dat het boek niet meer helemaal van deze tijd is. De taal is af en toe best ouderwets en er worden veel moeilijke woorden gebruikt.
Ik kan me zo voorstellen dat een kind dit boek niet zomaar zelf zou kiezen om te gaan lezen of het na een paar bladzijden lezen zelfs opgeeft. In ieder geval de versie die ik in de kast heb staan.
Maar als ik een beetje op internet rondkijk zie ik wel dat er nieuwe uitgaven van het boek zijn. Misschien dat daarin het taalgebruik ook is aangepast. Dat weet ik zo niet.

Het was in ieder geval erg leuk om het boek te herlezen en om hem voor te lezen. Alessio vond het ook een mooi verhaal. Of het een favoriet van hem zal worden, dat weet ik niet, maar ik hoop wel dat hij het verhaal zal onthouden.
Hij vond het verhaal vooral leuk worden toen Birk erbij kwam.

Wat me als kind niet opviel en nu wel is in welke tijd het verhaal zich afspeelt. De aanwezigheid van een landvoogd is iets van de 16e, 17e en 18e eeuw. Het volk beweegt zich voort in koetsen en op paarden. Behalve de verhalen van de rovers over hun berovingen speelt dit 'volk' verder geen rol in het boek.
Het verhaal is letterlijk en figuurlijk puur natuur met een vleugje fantasie.
Het speelt zich alleen maar af in het bos en de roversburcht. Daardoor lijkt het nogal tijdloos.

Op mijn vraag aan Alessio over wanneer hij denkt dat het verhaal zich afspeelt denkt hij toch wel dat het heel vroeger was. De reden waarom? Omdat ik het boek las toen ik nog klein was en hij er toen nog láng niet was ;-).

Review

Het verhaal gaat over Ronja. Zij wordt op een onweersnacht geboren in de roversburcht van Mattis. Op deze zelfde nacht wordt de burcht door de bliksem in tweeën gespleten.
Mattis, de roverhoofdman is Ronja's vader en Lovis haar moeder.

De roversvesting van Mattis is in het bos. Er zijn geen andere kinderen in de buurt en het bos is al gauw Ronja's beste vriend, ookal zijn er ook veel gevaren in het bos.
De rovers hebben, behalve de soldaten van de landvoogd, een grote vijand. De roversbende van Borka.
Mattis is er dan ook niet bij mee als Borka en zijn bende in het andere gedeelte van zíjn burcht blijken te huizen.
Voor Ronja is het wel leuk, want Borka heeft samen met Undis een zoon die even oud is als Ronja: Birk.
Birk en Ronja raken stiekem bevriend en beleven samen allerlei avonturen in het bos.
Op een gegeven moment komt hun geheime vriendschap uit en zijn de vaders van Ronja en Birk daar op z'n zachtst gezegd niet blij mee.
Ronja en Birk besluiten hun roversburcht te verlaten om samen in het bos te gaan wonen.

Titel: Ronja de Roversdochter

auteur: Astrid Lindgren

Originele titel: Ronja Rövardottar

vertaling: Rita Törnqvist-Verschuur

illustraties: Ilon Wikland

uitgeverij: Ploegsma
ISBN: 9001 55245 5 (Gouden Lijsters | Wolters Noordhoff)

aantal pagina's: 195

verschijningsdatum: 1981

De Angstaanjager (Messenger of Fear #1) - Michael Grant

Michael Grant - Bestsellerauteur van de Gone-serie...

Dat zegt de veelbelovende tekst op de, eveneens veelbelovende cover van het boek. De Gone-serie is ook één van mijn favoriete series. Zo'n serie waar ik helemaal in opging.

En als een schrijver zo'n succesvolle serie geschreven heeft, schept dat natuurlijk verwachtingen.

Dus... toen het boek bij mij op de mat viel was ik er dan ook erg blij mee en wilde ik er zo snel mogelijk in beginnen. Zo gezegd, zo gedaan.

En nu, een paar dagen later is het boek uit en heb ik zoiets van: 'Was dit het?'

En nee, dit was het niet, er is al een vervolg, alleen nog niet vertaald. Maar of ik dat vervolg ga lezen, dat weet ik nog niet. Jammer, jammer, jammer. Ik had graag een andere mening gehad. Of beter gezegd, ik had liever dat ik het boek leuker had gevonden.

Waar lag het nou aan dat dit niet 'mijn' boek was?

In de eerste plaats vond ik het niet spannend. Het verhaal pakte me niet. De personages hadden niet genoeg diepgang.

Wellicht dat dat komt doordat de hoofdpersoon, Mara, zelf niet eens weet wie ze is en de Angstaanjager ook in nevelen gehuld is.

In de tweede plaats had ik al vlak in het begin door wat de uitkomst van het verhaal zou zijn. Dat kon niet missen, en miste ook niet. Mysterieus was het verhaal wat mij betreft dus ook niet.

Eén van de personages die ik wél intrigerend vond was Oriax. Een knappe meid met wat duivelse karaktertrekjes.

Waar gaat het verhaal over?

Het verhaal gaat over de 16-jarige Mara die wakker wordt op een mistig grasveld en die behalve haar eigen naam niks meer van zichzelf weet. 

"Ik was in de war. Mijn gevoelens gingen alle kanten op en werden overhoop gehaald, alsof ze een kamer waren waar werd ingebroken. Mijn herinneringen, mijn emoties - het was allemaal te veel (...)"

Ze denkt dat ze dood is, maar als ze niet alleen blijkt te zijn zet ze die gedachte snel van zich af. Een nachtmerrie, dat is waar het meer op lijkt. 

En een nachtmerrie is het. De engste van allemaal. Alleen niet voor Mara, maar voor de mensen die ze de jongen die zich de Angstaanjager noemt moet helpen straffen. De Angstaanjager die de diepste angsten in mensen naar boven weet te halen.

Waarom zou dit ook Mara's lot moeten zijn?

"En ik moest, in onwaardig zelfmedelijden, huilen om mezelf, omdat wat ik ook had gedaan om dit te verdienen, (...) het vast en zeker een fout moest zijn geweest (...)."

Wat mij betreft was het boek niet heel spannend. Er zaten wel een paar spannende stukken tussen. Het idee van het verhaal op zich vind ik wel goed. De boodschap die erin verborgen zit ook.

Het is nu ik het boek uit heb niet een spannend, maar een weerzinwekkend stuk uit het boek dat me bij is gebleven. Een van de angsten, opgeroepen door de Angstaanjager. Gruwelijk beschreven. Als je het boek leest of gelezen hebt zul je vast weten welk stuk ik bedoel.
Alhoewel dit trouwens wel het stuk was waarin ik de Michael Grant van Gone herkende. 

"Evenwicht is alles (...) Het evenwicht tussen goed en kwaad, tussen waar en onwaar, tussen pijn en plezier, tussen liefde en verlies, haat en onverschilligheid. Hoe je ze ook maar wilt noemen, die vormen van evenwicht zijn het enige wat de wereld draaiende houdt." (De Angstaanjager)

Heb jij het boek gelezen, of ga je hem nog lezen? Ik ben heel benieuwd naar jouw mening over dit boek.
Het boek is vanaf 22 september verkrijgbaar.

Oordeel ik te streng, puur omdat ik meer verwachtte? Was mijn mening anders geweest als het boek geschreven was door een voor mij onbekende auteur? Dat zal ik nooit weten.
Ik bedoel, als je een hele FAKZ uit je duim kunt zuigen en zoveel personages een karakter kunt geven, dan had er vast ook wat meer diepgang in De Angstaanjager kunnen komen.
Wie weet komt dat nog in de volgende delen.

Titel: De Angstaanjager

auteur: Michael Grant

Originele titel: Messenger of Fear

vertaling: TOTA/ Erica van Rijsewijk

uitgeverij: HarperCollins Young Adult
ISBN: 978 94 027 0530 0

aantal pagina's: 254

verschijningsdatum: september 2015

Botje - Janneke Schotveld

Ik ben er niet zo'n fan van om het woord 'schattig' te gebruiken. Toch is het een woord dat in me opkomt bij dit boek waarin alles draait om het (jaja, komt 'ie) schattige robotje met de naam Botje.

Het pakketje met daarin Botje wordt op een dag door postbode Wannes bezorgd bij Bibi. Bibi woont met haar ouders boven het wolwinkeltje van haar vader, alleen is haar moeder nu een tijdje in het buitenland om een onontdekt dier te ontdekken.

In het pakketje waar Botje in zit, zit een briefje:

"Beste Bibi, 

Wil jij een paar dagen voor Botje zorgen? 

Laat haar aan niemand zien! 

Zodra het veilig is, kom ik haar halen. 

Met oneindig veel dank, 

Appie Eensteen"

Maar een robotje dat zoveel kan verbergen is best wel moeilijk! Bibi zou haar het liefst aan iedereen willen laten zien.

Gelukkig kan haar buurjongen en beste vriend Midas wel een geheim bewaren en zorgen ze er samen voor dat Botje niks overkomt.

Ik had dit boek bij de bibliotheek gereserveerd om voor te lezen aan mijn zoontje van 8, maar toen ik ermee thuis kwam nam die van 4 (bijna 5) het boek gelijk in beslag. (Mijn enthousiasme was goed tot hem doorgedrongen denk ik...)
Ik moest en zou Botje aan hem voorlezen. Okee, als hij dat zo graag wil, vind ik het goed.
Mijn verwachting was dat hij het na een hoofdstuk of twee wel zat zou zijn, maar nee hoor, iedere avond wanneer hij naar bed ging en mocht zeggen wat ik moest voorlezen was het antwoord standaard Botje.
Dus heb ik het hele boek aan hem voorgelezen. Ik betwijfel of hij de hele verhaallijn kon volgen, maar hij heeft wel van het boek genoten, en anders ik wel!

De bibliotheek geeft als voorleesleeftijd bij dit boek 7 jaar aan. Zelf lezen vanaf 8 jaar.

Erg leuk bedacht dat Appie Eensteen, de uitvinder, zo op Einstein lijkt. Zo zaten er wel meer grappige dingen tussen. Bijvoorbeeld dat Bibi geïnterviewd wordt, omdat ze voorleeskampioen is geworden.

"Vertel eens over je lievelingsboek.' Dat was een betere vraag. Toevallig lag haar lievelingsboek van dit moment op de bank. Bibi hoort zichzelf vertellen over een vliegende juf die dieren kan redden."

Ik vind de boeken van Janneke Schotveld er stuk voor stuk mooi uitzien. Een leuke, kleurige hardcover en ook veel en leuke illustraties bij het verhaal.
Wat mij bij het voorlezen altijd wel een beetje tegenstaat is de lengte van de pagina's. Ik had liever een iets dikker boek met kleinere bladzijden.

Ken je Janneke Schotveld nog niet? Zij is de schrijfster van onder andere Superjuffie. Van die boeken hebben eerder recensies op mijn blog gestaan. Ook ben ik op het moment het nieuwste deel hiervan, Superjuffie in de jungle aan het voorlezen. Daarover dus later meer.

• Superjuffie komt in actie
• Superjuffie in de soep

Op de website van Janneke Schotveld kun je heel veel informatie over al haar boeken en haarzelf lezen. Handig voor als je bijvoorbeeld een boekbespreking moet houden.

Titel: Botje

auteur: Janneke Schotveld

illustraties: Annet Schaap

uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
ISBN: 9789000339280

aantal pagina's: 144
verschijningsdatum: januari 2015

De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird - Brooke Davis

Bijna bracht ik dit boek voor de tweede keer ongelezen terug naar de bibliotheek. Ik had hem ook tot twee keer toe gereserveerd, maar kwam er tot dusver niet aan toe. Gisteren, een week voordat het boek terug moest begon ik er toch maar in.

Het is geen dik boek, dus ik dacht dat ik hem wel in dag uit kon hebben. Daar heb ik me in ieder geval aan gehouden, hij was net voor middernacht uit.

Het verhaal gaat over de 7-jarige Millie. Millie stelt haar omgeving veel vragen over het leven én over de dood. Ze houdt alles wat ze dood ziet bij in haar 'Dode Dingen'-schrift. En dan komt de dag die haar hele leven op z'n kop zet: Ze moet haar vader bijschrijven in haar schriftje.

Haar moeder kan niet met de dood van haar vader omgaan en als ze op een dag gezellig zegt te gaan winkelen met Millie, laat ze haar achter in het warenhuis, waar ze Millie zegt op haar te moeten wachten. Dat wachten duurt lang, erg lang.

"Millie draagt dit voortaan met zich mee, dit beeld van haar moeder die kleiner en kleiner en kleiner wordt. De rest van haar leven zal het op verschillende momenten achter haar ogen verschijnen."

Wanneer Millie begrijpt dat haar moeder haar niet op komt halen krijgt ze hulp uit onverwachte hoek. De bejaarde Karl en Agatha helpen haar zo goed en zo kwaad als het gaat bij de zoektocht naar moeder.

Dit resulteert in een bijzonder verhaal vol hilarische gebeurtenissen. 

Het boek begint grappig met Millies kinderlijke visie op de wereld, maar blijft zeker niet altijd in het grappige hangen. Door het semi-luchtige begin van het boek gaf ik me snel over aan het verhaal. Brooke Davis, de schrijfster, stelde me op een of andere manier op mijn gemak en wist vervolgens met de veel gevoeligere stukken heel gemakkelijk diep tot mij door te dringen.

Niet alleen Millie heeft met verlies te maken gehad. Ook Karl en Agatha. Beiden zijn zij hun echtgenoot verloren en hebben ze te maken met het verval van de ouderdom. Dat verval weet vooral Agatha tot in de kleinste details te verwoorden.

Tot Millie in beeld verschijnt hebben ze weinig om voor te leven. Eigenlijk is het meer afwachten tot het leven voorbij is. Ondertussen kijken ze terug op het leven dat ze geleefd hebben.

"De begindatum en de einddatum zijn altijd het belangrijkste op de grafstenen, met grote letters geschreven. Het streepje ertussen is altijd zo klein dat je het bijna niet ziet. Terwijl het toch zeker groot en stralend en prachtig zou moeten zijn, of niet, afhankelijk van hoe je had geleefd."

Millie weet het kleine levensvlammetje, klaar om gedoofd te worden, dat bij Karl en Agatha nog brandt weer op te stoken.

Een heel bijzonder boek met bijzondere personages.

Van mij krijgt deze debuutroman 5 sterren. Ik hoop dat Brooke Davis nog meer van dit soort boeken zal gaan schrijven.

Titel: De ongelooflijke zoektocht van Millie Bird

auteur: Brooke Davis

Originele titel: Lost & Found

vertaling: Harry Pallemans

uitgeverij: Ambo|Anthos
ISBN: 978 90 2632 951 7

aantal pagina's: 231

verschijningsdatum: april 2015

Wat ons niet zal doden (Millenium #4) - David Lagercrantz

Op verschillende fora en facebookgroepen kwam ik in combinatie met dit boek het woord 'lijkenpikkerij' tegen. Mensen die zeiden dit boek absoluut niet te gaan lezen om die reden.
Bij deze wil ik melden het daar Absoluut niet mee eens te zijn. Ik zie dit vierde deel in de Millenium-reeks eerder als een ode aan Stieg Larsson en zijn serie. Dat is denk ik, en hoop ik, ook hoe het bedoeld is.

Op Nu.nl verscheen eerder deze week een interview met David Lagerkranz, hierin geeft hij onder andere aan waarom hij de uitdaging Wat ons niet zal doden te schrijven is aangegaan.
In het interview zegt David Lagerkranz dat hij niet heeft geprobeerd de schrijfstijl van Stieg Larsson aan te nemen, dat hij bijvoorbeeld zelf niet van het zeer gewelddadige is.
Dat buitensporige geweld kom je in zijn boek dan ook niet tegen.

De boeken van de Millenium-reeks waren één van de eerste boeken die ik las op mijn eerste e-reader, een BeBook One. Ik denk dat het in de kerstvakantie van 2008 was dat ik de boeken aan één stuk door allemaal heb uitgelezen. En dan met name de nachtelijke uren op de achterbank van het busje dat we destijds hadden en waarin we op weg waren naar Italië staan me bij.

Ik vond de serie erg goed, Lisbeth Salander erg stoer. De serie is me de afgelopen jaren steeds bijgebleven. Details van een boek zakken bij mij na zoveel jaar wel wat weg, dus eigenlijk was het leuk geweest op de serie opnieuw te gaan lezen, maar ik was te nieuwsgierig naar dit nieuwe deel om dat eerst te gaan doen, maar terwijl ik Wat ons niet zal doden aan het lezen was kwam er steeds meer van de andere delen terug in mijn herinnering. Ik had veel van die 'oh ja!'-momenten en geen moment spijt dat ik de vorige boeken niet eerst opnieuw gelezen had.

"Niemand lekt zonder dat hij een eigen agenda heeft. Soms is het motief zoiets edels als rechtvaardigheidsgevoel, de wil om corruptie of een vergrijp aan de kaak te stellen. Maar meestal draait het om macht - om de tegenstander de grond in te boren en de eigen positie te verbeteren. Daarom mag een journalist nooit vergeten zich af te vragen: waarom krijg ik dit te horen?" 

(Mikael Blomkvist)

In het boek staan een aantal onderwerpen centraal, waaronder cybercriminaliteit en AI. Wat is je privacy tegenwoordig nog waard? Bestaat er überhaupt nog privacy en wie kun je vertrouwen?
Erg interessant. Het verhaal zette me wel aan het denken in ieder geval.

Er kwam bij sommige stukken filmbeelden in mijn hoofd van I, Robot, en toevallig werd die film verderop in het boek ook als voorbeeld aangehaald.

"Artificial Super Intelligence. Iets wat intelligenter is dan wij. (...) Computer zullen zichzelf verbeteren in een accelererend tempo, misschien wel met een factor tien, en zullen honderd, duizend, tienduizend keer zo slim worden als wij. En wat gebeurt er dan?"

Inderdaad, wat gebeurt er dan?

Mikael Blomkvist van het tijdschrift Millenium is op zoek naar informatie voor een belangrijk artikel, een zogenaamde Scoop, in het blad. Een artikel dat Millenium van de ondergang moet redden. Maar zo gemakkelijk is dat nog niet.

Ook Lisbeth Salander is bezig met een onderzoek, voor haar persoonlijk van belang.
Haar onderzoek en dat van Mikael kruisen elkaar in de vorm van Frans Balder.

Balder houdt zich bezig met kunstmatige intelligentie. Kunstmatige intelligentie kan goed zijn in de goede handen, maar zou heel veel kwaad kunnen doen in de verkeerde handen.

Lisbeth is in het boek regelmatig met lastige wiskundige bewerkingen bezig en er komt heel wat moeilijke taal aan te pas. Ze ontmoet in dit boek op meerdere vlakken haar gelijken. Dat zorgt voor flinke uitdagingen. En Lisbeth Salander kennende: Die gaat geen uitdaging uit de weg.

Het boek speelt zich van begin november tot begin december. Voor het grootste deel tussen 20 november en 25 november.
Het is opgedeeld in 3 delen en 31 hoofdstukken. Aan het begin van ieder deel wordt een stukje uitleg gegeven over het onderwerp dat in dat gedeelte het meest aan bod zal komen.

Het verhaal zou nog een staartje kunnen krijgen. Wat mij betreft een staartje in de vorm van deel 5, maar of dat er ooit zal komen?

Ik vind het nieuwe jasje van de serie overigens erg mooi. Ik ga er mijn best voor doen om hem compleet in mijn boekenkast te krijgen!

Voor het recensie-exemplaar van Wat ons niet zal doden wil ik bij deze A.W.Bruna uitgevers bedanken :-).

Titel: Wat ons niet zal doden

auteur: David Lagercrantz

Originele titel: Det som inte dödar oss

vertaling: Geri de Boer

uitgeverij: Signatuur
ISBN: 978 90 5672 533 4

aantal pagina's: 446

verschijningsdatum: september 2015

De ontmoeting (Muren van Glas #1) - Marique Maas

Het Nederlandse antwoord op Vijftig tinten grijs. Dat is wat ik over dit boek zag staan op de site van Ambo|Anthos. Dat maakte mij nieuwsgierig.

In De ontmoeting, het eerste deel van de Muren van glas-serie zijn alle ingrediënten wel zo ongeveer aanwezig: een knappe, rijke, dominante man, een vrouw die de touwtjes uit handen geeft aan de desbetreffende man, veel erotiek (maar gelukkig niet op iedere pagina), het aantrekken en afstoten van elkaar.

Het verhaal gaat over de 25-jarige Nadine. Zij runt met 2 vrienden een cateringbedrijfje.
Zo zitten Nadine en Dennis, één van haar compagnons, in de bestelbus op weg van Brabant naar Amsterdam om een bestelling af te leveren in de RAI, waar een kunst- en designbeurs is. Hun klant is het bedrijf Holland Design
Nadine ontmoet daar een erg indrukwekkende man. Die man blijkt Daniel Holland, de eigenaar van Holland Design te zijn.
Al snel blijkt dat Daniel niet alleen indruk heeft gemaakt op Nadine, maar ook andersom.

Vanaf dan volgen er zinderende ontmoetingen. Algauw geeft Nadine zich volledig over aan de intrigerende Daniel. Maar wanneer geeft hij zich over?

Een leuk verhaal. Het las lekker vlot weg. Het is zo'n boek waar ik in begon, de tijd vergat en er vervolgens achterkwam dat ik over de helft van het boek was, terwijl hij toch 300 pagina's heeft. 

De volgende dag was hij uit en ging ik verder in Harde Grenzen, het tweede deel van de serie. Daar nodigt De ontmoeting wel toe uit in elk geval.

Het was een verhaal waar ik snel in zat. Wel miste ik wat vernieuwing in vergelijking met de al bestaande erotische series. Maar af en toe een boek waarin je eigenlijk wel een beetje weet waar je aan toe bent is ook niet verkeerd.

Wat kwaliteit betreft doet Marique Maas (Alias Esther Verhoef) wat mij betreft in elk geval niet onder aan E.L. James en Christina Lauren.

Titel: Muren van glas | De ontmoeting

auteur: Marique Maas

uitgeverij: Ambo|Anthos
ISBN: 9789041424310

aantal pagina's: 300
verschijningsdatum: juli 2014